Bu yurdun igidləri

Sipər etdi özünü,

Vətənə qurban getdi

Heç qırpmadan gözünü.

Öz qanıyla tarixə

Yazdı Zəfər sözünü.

Qarabağda Bayrağım

Əzəmətlə yğksəlir.

Ehtiramla baş əyin,

“Vətən sağ olsun!” – deyən

Şəhid anası gəlir,

Şəhid atası gəlir!

 

Qarabağım məkrlə

Əlimdən alınmışdı.

Neçə yüz min soydaşım

Doğma yurd-yuvasından

Didərgin salınmışdı.

Malı, mülkü, sərvəti

Talanıb çalınmışdı.

Farsa, rusa gğvənib

Ağnayırdı yurdumda

Erməni ulaqları.

Otuz ildi kar idi

Dünyanın qulaqları.

Eşitmirdi səsimi

Haqq-ədalət adından

Danışan o ölkələr.

Otuz ildi yurdumun

Başı üstə gəzirdi

Qara-qara külgələr.

Daha bizi üzmüşdü

Boş vədələr, bəlkələr.

 

Fəqət, haqqın Günəşi

Dağıdaraq buludu,

Doğdu Qarabağımda!

Cəngavər igidlərim

Erməni faşistləri

Qovdu itiqovantək,

Boğdu Qarabağımda!

Əsarətdən qurtuldu

Neçə kəndim, şəhərim.

Yenə gğldğ ğzğmə

Qarabağda səhərim.

 

Qəhrəman şəhidlərim

Əyilməyə qoymadı

Millətimin qğrurun.

Yaradan da onlara

Pay vermişdi öz nurun.

Qarşısında diz çökün,

Dağlar, salama durun!

Şəhidləri xalqımın

Hamı baş tacı bilir.

Şəhidlər qanı hopmuş

Al Bayrağa bürünüb

Şəhid anası gəlir,

Şəhid atası gəlir!

 

Məmməd Araz mizanı

 

Niyə belə korşalıbdı söz silahımız?!

Kürsülərdən şeirimizin gəlmir harayı.

Kimlərinsə ucaltdığı imarətlərin

Kölgəsində yoxsa, qalıb şeir sarayı?!

 

Həyat sıxır niyə halal, düz adamları,

Saf qəlblilər niyə belə hörmətdən düşür?

Gündən-günə unudulur söz adamları,

Şeirimiz də gündən-günə qiymətdən düşür.

 

Günahkarıq, oxucumuz düşübsə küskün,

Unutmayaq, yaxşı şeirin hər vaxt acı var.

Şerimizin şah vüqarı əyilib bu gün,

Məmməd Araz mizanına ehtiyacı var.

 

Qış duyğuları

 

Zərif bir gözəllik dünyasıdı qış,

Onda gözəlliyi duya biləsən.

Səma ilmə-ilmə, yer naxış-naxış, –

Çətin ki, seyrindən doya biləsən.

 

Dağlar qış kürkünü atıb çiyninə,

Saçına dən düşmüş qocaya bənzər.

Təpələr, örpəkli gəlin düzlərin

Ovcunda örtüklü xonçaya bənzər.

 

Yoxsul dərələrin varı qardımı,

Yoxsa, xurcununa gümüş pul yığıb?!

Yol üstdə ağaclar yolçulardımı,

Qışa ehtiyatı yadından çıxıb?!

 

Lövhə çələngi var hər qarış yerin,

Hər xırda naxışda min bir məna gəz.

Bura yeri deyil ürəksizlərin,

Zövqsüzlər lövhəni oxuya bilməz!

 

Laqeyd ötməyə könlüm qoymayır,

Düşmüşəm gözəllik toruna yenə.

Baxdıqca, seyrindən gözüm doymayır

Rəssam təbiətin qış sərgisinə.

 

Təbrizli şairə

 

Şeirlərin ünvanıma çatıbdı,

Hər misrası ürəyimə yatıbdı.

Təbin sözə şəhdi-şəkər qatıbdı,

Şerin mənə olub könül sirdaşı,

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi!

 

Dəydi sərin Təbriz mehi üzümə,

Oxuduqca, işıq gəldi gözümə.

Sözlərini məlhəm bildim özümə,

Yanağımdan axdı həsrət yağışı,

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi!

 

Kimlər böldü iki yerə xalqımı,

Kimlər yedi görə-görə haqqımı?

Sarılmağa həsrət qollar bağlımı,

Dayanmışıq niyə uzaq, yanaşı,

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi?

 

Urmu gölü ölüm hökmü alıbdı,

Bəzz qalasın çəpərə yad salıbdı.

Qardaş yolu niyə bağlı qalıbdı,

Qoy oyansın yurdumun qan yaddaşı,

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi!

 

Savalanda yatanlarım oyanır,

Haqq deyənlər niyə qana boyanır?

Qovuşmayır, Araz üstə dayanır,

Vətənimin o başıyla bu başı,

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi!

 

Şəhriyarın ruhu şadmı, a şair,

Ölməyibdi, ürəklərdə yaşayır.

Onun adın bu gün balam daşıyır,

Sən də onun kiçik şair qardaşı,

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi!

 

Dur sən ordan, mən də burdan hayqıraq,

Aradakı tilsimləri hey qıraq.

Sərhədsiz bir Azərbaycan gəl, quraq,

Xalqımızın axsın sevinc göz yaşı.

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi!

 

Xudafərin olmaz sərhəd körpüsü,

Nə ayrılıq, nə də xiffət körpüsü.

Olar daha xoş ünsiyyət körpüsü,

Fərəhindən çiçək açar hər daşı,

Ey təbrizli şair Elman Dadaşi!