“İlk dəfə general-mayor, Milli Qəhrəman Polad Həşimov şəhid olanda könüllü olaraq ordu sıralarına yazıldım. Onda mənə Müdafiə Nazirliyindən zəng olundu və verilən sualları cavablandırdım. Dedilər ki, sizinlə əlaqə saxlayacağıq. Amma sonra əlaqə saxlamadılar. Vətən müharibəsi başlayanda isə özüm Cəlilabad rayon Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış İdarəsinə getdim və xahiş etdim ki, məni müharibəyə göndərsinlər”
Bunu Məcra.az-a açıqlamasında Vətən müharibəsində könüllü olaraq şəhidlərimizi şəriətə uyğun yuyaraq dəfnə hazırlayan Cəlilabad sakini Həsən Məmmədov deyib. H. Məmmədov daha sonra bunları əlavə edib:
“Yaşıma görə məni müharibəyə göndərmədilər. Amma özüm könüllü olaraq ilk dəfə Bərdə rayonuna yollandım. Şəhidlərin yuyulduğu yerə getdim və ilk xidmətim orda başladı. Bərdə rayonu ermənilər tərəfindən vurulanda mən ordaydım. Biz şəhid və yaralı olan insanları qarşıladıq, yaralıları xəstəxanaya yerləşdirdik. Şəhid olanları isə yuyub dəfnə hazırladıq.
Bərdə rayonunda xidmətdə olduğumuz vaxtda dedilər ki, Füzuli rayonunun Mahmudlu iki kəndinin məscidinə də çox sayda şəhidlər gətirirlər və orda köməyə ehtiyac var. Mən də dərhal ora getdim. Orda özümüz əlavə yer düzəltdik və şəhidlərimizi yumağa başladıq. Biz orda olduğumuz müddətdə çox hadisələrlə rastlaşdıq. Yəni müharibədən üç ildən artıq vaxt keçməsinə baxmayaraq o hadisələr hamısı gözümün önündə canlanır, onları unutmaq olmur.
Təbii ki, bizim Allaha olan inamımız olmasaydı, bu xidməti edə bilməzdik. Şəhidlərimiz müqəddəsdirlər. Şəhid nəşlərinə müqəddəs bir varlıq kimi yaxınlaşırdıq, deyirdik ki, şəhidliyin mübarək olsun! Onlara toxunmağı belə özümüz üçün fəxr bilirdik. Bütün yuduğumuz şəhidlərin əlindən, ayağından öpüb yola salırdıq, deyirdik ki, Allahın hüzuruna gedir və qoy onu sonuncu dəfə biz öpüb, qoxlayıb yola salaq.
Yaddaqalan hadisələrdən biri şəhidlər Elmaz Hacıyev və Araz Cəfərov haqqındadır. O şəhidlərimizi 29 gündən sonra tapıb gətirmişdilər. Füzuli rayonunda xəstəxanada onları qarşıladıq və baxanda görürdün ki, sanki gözlərini yumub yatıblar. Onların bədənlərində bir dənə də olsun başqa hal yox idi, tərtəmiz idi. İndi bunları sizə danışanda şəhidlərimizin üzü gözlərimin önündə canlanlanır.
Həmin vaxt şəhid Elmaz Hacıyevin anası bayırda hönkür-hönkür ağlayırdı. İçəridə isə prokurorluq işçiləri şəhidlərin nəşlərinə baxış keçirirdilər. Şəhid anası xahiş edib dedi ki, mənə içəri girməyə icazə verin və söz verirəm ki, sakit dayanacam, ağlamayacam. Mən qapını açıb onu içəri gətirdim və o Elmazın nəşinə kənardan baxdı. Sonra dizlərini yerə qoyararaq oğlunun yanına gəldi, ayağlarını açdı və ayağından, üzündən öpdü. Həqiqətən valideynlərin övladlarıyla ayrılma məqamı çox çətin anlardı, bunu yaşayan insanlar daha yaxşı bilirlər”.
Ardı var…
Hazırladı: Vasif Əlihüseyn