Rəhmətlik Sabir şerlərindən birində deyir: “Camaat aeroplanla göydə uçur, biz hələ avtomobil minməmişik”. Bu günkü Azərbaycan reallığıdır. Heç nə dəyişməyib, Sabirdən üzübəri.
Azərbaycan neft-qaz, qızıl və digər sərvətlər ölkəsidir. Amma vətəndaşı nə Küveytli kimi, nə Anddoralı kimi, heç olmasa qonşumuz qazaxlar kimi də yaşamır. Bu azmış kimi, qalaq-qalaq sosial problemlə içində boğulur. Məmur məsuliyyətsizliyi, büdcə pullarına hərislik işi o yerə çatdırıb ki, ölkənin ən mərkəzindən ən ucqarına qədər yolumuzun olmadığı yerlər var.
Söhbət açacağımız yer isə Masallı rayonunun Yolağac kəndidir. Təxminən 500 nəfərə yaxın sakini olan və Burovar dağ silsiləsinin, Dəmbəlov yüksəkliyinin ətəyində yerləşən bu kənd möhtəşəm təbiətə, bərəkətli torpağa və zəhmətkeç insanlara malikdir. Bu səmimi və mehriban camaat dolanışığını heyvandarlıq və əkinçiliklə təmin edir. Amma yolsuzdurlar.
Bu kadrlardan da görürsüz ki, azca yağış yağdıqdan sonra Yolağac kəndinə getmək min bir müsibətdir. Kənd sakinləri deyirlər ki, rayon mərkəzinə gedb-qayıtmaq onlar üçün məşəqqətə çevrilib. Çünki heç kim avtomobili ilə həmin yolu getmək istəmir. Ona görə ki, bir dəfə gediş-gəlişdən sonra ya maşının amartizatorları sıradan çıxır, ya da başqa bir problem yaranır.
Yayda havaların xoş keçməsi üzündən yolla hərəkət etmək çətinlik yaratmır. Di gəl, payız, qış və yaz aylarında xəstələrini belə Masallının mərkəzi xəstəxanasına apara bilmirlər. Kənd sakinləri bildirir ki, çox vat Təcili Tibbi Yardım çağırsalar da, Yolağacın adını eşidən kimi imtina edirlər. “Onları qınamırıq. Bir dəfə gəlsələr, maşınları sıradan çıxacaq”.
Camaat deyir ki, xeyir-şər işlərini də keçirə bilmirlər. “Göydən bir damcı yağış düşdükdən sonra yollarımız keçilməz olur. Kəndin xeyri var, şəri var. Elə olur ki, nə edəcəyimizi, necə edəcəyimizi bilmirik. Hələ qışda qonşu kənddəki qohum-əqrabada Allah eləməmiş hüzür düşsə, lap çarəsiz qalırıq. Necə gedək, necə edək? Evimizə bazarlıq etmək, un, çay, qənd almaq üçün rayona getməli oluruq. Di gəl, yolun olmaması səbəbindən çaşın məsələsi problemə çevrilir. Kimsəni qınamırıq. Heç kim, o naköndəm yolda maşın sürməz. Aidiyyatı qurumlara etmədiyimiz müraciət qalmayıb. Nə bir xəbər var, nə də sözümüzü eşidirlər”.
Amma Yolağac kəndinin dərdi təkcə, yoldurmu? Kəndə çəkilmiş elektrik xəttinin dirəkləri ağacdan olduğundan çürüyərək, sıradan çıxıb. Qış aylarında bu dirəklərin sınması hallarına da tez-tez təsadüf olunur. Hər dəfəsində dirəkləri dəyişəcəklərinə söz verilsə də, heç bir tədbir görülmür. Kəndin günlərlə işıqsız qalması isə aidiyyatı qurumları qətiyyən maraqlandırmır.
Aazərbaycan qaz ölkəsidir, dünyanın çeşid-çeşid ölkələrinə qaz satır. Bu satışdan külli miqdarda gərli də götürür. Hələ bunu bəh-bəhlə efirlərdə də elan edirlər. Amma bu ölkənin heç də ucqar məntəqəsi olmayan Yolağac kəndində hələ də qaz yoxdur. Olması ehtimalı da inandırıcı görünmür. Çünki məmurlarımızın başı neftin, qazın pulunu yeməyə qarışıb. Onları bir dağ kəndində sakinlərin evlərini necə qızdırması, yeməyi necə bişirəcəyi maraqlandırmır.
Qeyd edək ki, Yolağac kəndi öz füsunkar təbiətinə görə, turizm üçün olduqca əlverişli yerdir. Hətta bir neçə il əvvəl Turizm Agentliyinin nümayəndələri belə həmin ərazilərdə olub. Yolağacdan bir qədər yuxarıda, dağların arasında yerləşən Köhnə Zuvand kəndinin yaxınlığında aşkarlanan şəlalə isə agentliyin əməkdaşlarının diqqətini çəkib. Həmin vaxt bölgədə yeni turizm mərkəzlərinin yaradılması üçün Bakıya təklif verəcəklərini deyən sözügedən qurumun əməkdaşları ogedən gediblər. Hələ də onlardan heç bir xəbər yoxdur.
P.S. Sakinləri saymırsız, anladıq. Hörmət etmirsiz, ona da adət etmişik. Barı, Yolağacın Şəhidindən utanın. //jamaz.info//